Dit is het verhaal van één van de eerste cliënten van TIM-Brain, een vrouw van bijna 50 met Long-Covid, die inmiddels vier behandelingen heeft ondergaan. 

Het verhaal van

Met wat wankele beentjes als Bambi ging ik met mijn man op vakantie. De behandelingen hadden me al wel wat kleine stapjes geboden, met name mijn hoofd die wat beter helder was, me minder liet stagneren en ik beter uit mijn woorden kon komen. Ik was daar al heel blij mee en toch, stiekem hoopte ik op meer. Dat ik na 2 weken van de behandeling grotere sprongen zou kunnen maken leek me heerlijk, maar ik voelde het nog niet.

Toen op dag dertien, de dagen ervoor nog geen grotere verbeteringen gemerkt, en plots had ik een dag vol activiteit achter de rug!

Stadje bezocht, op terrassen gezeten, wandeling, gezwommen en gespeeld in de zee, niet heel groots, maar toch ook weer wel als ik het vergelijk met hoe ik was. Ik moest huilen van geluk, warme tranen.

Ook de dag erna ontsproot ik als een nieuwe bloem. Ik geniet er enorm van. Gister was ik moe, beetje beter doseren, maar ik heb weer nieuwe hoop en moed. Waar het me ook brengen mag, het is sowieso weer een stapje verder dan ik was.

Mijn man gaat nu even een bergwandeling maken, ik kijk naar die berg vanaf de tent. Zal mijn ommetje maken of even zwemmen in het zwembad. Dan gaan we straks naar de zee. We hebben een fijne vakantie.

Vervolg na meerdere behandelingen

Na bekomen te zijn van de eerste grote groei na TPS ontstaat het verlangen. Verlangen om zaken weer op te gaan pakken. Daarbij komt ook het vertrouwen om de hoek kijken: wat kan ik allemaal weer, durf ik die draad weer op te pakken? Ben ik moe of bang om moe te worden, bang om teveel aan prikkels te krijgen, of pijn in mijn lijf, of geen energie te hebben, zo zijn er tal van andere klachten.

En dan bedenk ik me, wat heb je de afgelopen dagen allemaal gedaan, waar zat je allemaal te eten, wat gebeurde er allemaal om je heen, welke geluiden waren er allemaal, je sprak in 4 talen met allerlei mensen, hoeveel heb je gelopen!? En van dat alles met verbazing genoten!

Dat ooit-o-zo-fitte lijf probeerde weer te huppelen en te rennen door de zee met de honden. Ja, dáár ligt het vertrouwen en dáár liggen mijn leermomenten en acceptatie, want 23 ben ik ook niet meer.

En dan het geluk en de opluchting van mijn geliefden om mij heen. En zij moeten weer leren mij los te laten en ervaren wat ik zelf weer kan.