Dit is het verhaal van één van de eerste cliënten van TIM-Brain, een vrouw van boven de 50 met Long-Covid, die inmiddels vier behandelingen heeft ondergaan. 

Het verhaal van

Op een gegeven moment, na drieënhalf jaar, was ik echt wanhopig. Ik had al zoveel verschillende dingen geprobeerd en geen van hen leek echt te helpen. Toen zag ik via LinkedIn een bericht van iemand die ik ken, die positief was over een behandeling met TPS. Ik was nieuwsgierig en begon te lezen. Het voelde alsof het echt iets voor mij kon zijn, hoewel ik op dat moment zelf niet in staat was om een beslissing te nemen. Ik heb toen met een vriendin overlegd, artikelen doorgestuurd en samen zijn we tot de beslissing gekomen om het te proberen.

Mijn klachten waren best heftig: ik kon niet meer omgaan met prikkels en had totaal geen energie. Ik was altijd moe, wat ik ook deed. Het werd zo erg dat ik mijn bedrijf moest sluiten en thuis kwam te zitten. Mijn wereld werd ontzettend klein. Ik was afgesneden van het dagelijks leven en de maatschappij.

Drie maanden geleden begon ik met de behandeling bij Cas.

Ik weet de datum nog precies. In de eerste twee weken merkte ik al veranderingen. Na een week of twee kon ik mijn bed uit, overdag rustig zijn en hoefde ik niet meer uren achter elkaar te liggen. Langzaam begon ik weer dingen te doen die voorheen onmogelijk waren, zoals het invullen van subsidies of simpelweg de hond uitlaten. Dingen die ik jaren niet had kunnen doen, kon ik ineens weer oppakken.

Ik kan weer meedoen aan het dagelijks leven. Het voelt alsof ik weer een deel van mezelf heb teruggekregen, hoewel ik nog steeds op moet letten dat ik mezelf niet overbelast. Dingen zoals uitgaan en sociale activiteiten moet ik doseren. Mijn hoofd wil heel graag alles weer doen, maar mijn lijf kan dat nog niet altijd aan.

Een goede vriendin, die me drieënhalf jaar lang bijstond, was heel euforisch toen ze hoorde hoe goed het met me ging. Ze benoemde elke keer weer hoeveel vooruitgang ik had geboekt, zelfs als ze dat alleen al aan mijn stem hoorde

Die fysieke beperkingen hebben ook impact gehad op mijn zelfbeeld.

Voordat ik met de behandeling begon, voelde ik me vaak nutteloos. Je voelt je niks meer waard, je doet niet meer mee aan de maatschappij, je bent altijd moe, alles doet pijn. Maar na de behandelingen veranderde dat. Nu begin ik weer na te denken over dingen die ik in de toekomst misschien kan doen, zoals vrijwilligerswerk. Ik heb weer zin om nieuwe mensen te ontmoeten, vooral nu ik net ben verhuisd naar een nieuw huis met een nieuwe tuin. Het voelt alsof het leven weer zin heeft.

Ik heb jarenlang in de zorg gewerkt, als specialist in eenzaamheid. Dat heb ik met zoveel passie gedaan, maar toen mijn klachten verergerden, moest ik daar mee stoppen. Dat was zwaar. Als je altijd gewend bent om veel te geven in je werk en dat ineens niet meer kan, dan vergt dat een enorm rouwproces. Het doet nog steeds pijn, vooral nu ik weet dat ik nooit meer in dezelfde capaciteit zal terugkeren naar het theater waar ik 25 jaar speelde.

Nu, met de behandelingen achter de rug, voel ik me stukken beter. Ik kan weer dingen plannen, ik kan nadenken over de toekomst. Misschien ga ik weer een bijdrage leveren aan de maatschappij, iets wat ik eerder niet meer voor mogelijk hield.