Dit is het verhaal van één van de eerste cliënten van TIM-Brain, een vrouw van boven de 40 met Long-Covid, die inmiddels vier behandelingen heeft ondergaan. 

Het verhaal van Simone

Drie jaar geleden begon mijn ziekte. Het ging langzaam steeds slechter. Ik heb echt alles geprobeerd: van natuurklinieken en artsen tot fysiotherapie en medicijnen. Maar niets hielp. Ik ging alleen maar achteruit. Op een gegeven moment kon ik niet veel meer doen; ik zat voornamelijk op de bank of in bed. Dat was heel moeilijk, vooral omdat ik een dochter van acht heb. Ik wilde zo graag voor haar zorgen, maar dat ging gewoon niet. Elke dag was ik doodmoe, en rond vijf uur ’s middags stortte ik compleet in. Vaak zat ik te huilen tijdens het avondeten, omdat ik gewoon niet meer wist hoe ik alles nog vol moest houden. Tot zeven uur ’s avonds was het echt overleven, en zodra mijn dochter naar bed ging, volgde ik direct.

Ik voelde me verschrikkelijk eenzaam, ondanks de steun van de mensen om me heen. Ik voelde me alleen in het ziek zijn, daar moet je toch zelf doorheen. De kleinste geluiden waren al te veel voor me, en ik was constant uitgeput. Het leek wel alsof ik er niet meer bij hoorde.

Sinds een half jaar geleden heb ik gewoon weer een leven

Na de tweede behandeling sloeg het echt aan. Ik herinner me nog hoe ik in de auto terug zat, en ineens voelde alsof er een luikje omhoog ging uit mijn voorhoofd. Ik zag de wereld anders, alsof er een gordijn was weggetrokken. Het was zo’n bijzonder moment. Sindsdien kan ik prikkels beter verdragen—geluid, licht, muziek. Ik ben nog lang niet terug op het niveau van voor mijn ziekte, maar ik ben zó veel beter dan ik in april was. Ik kan soms gewoon huilen van blijdschap omdat ik niet kan bevatten hoe goed het nu gaat.

Ik doe weer alles in het huishouden en ik raak niet buiten adem. Ik kan de trap weer oplopen, mijn dochter naar school fietsen—dat is vijf kilometer, iets wat echt onmogelijk leek. En ik sport nu twee keer per week. Als ik bedenk waar ik vandaan kom, van nauwelijks tien minuten bewegen tot nu veertig minuten sporten, dan kan ik niet genoeg benadrukken hoeveel ik terug heb gekregen.

Met mijn dochter naar school fietsen was iets wat echt onmogelijk leek.

Energie was niet het enige probleem. Voor de behandeling kon ik me bijna nergens op concentreren, ik kon zelfs geen boeken meer lezen. Ik was zo bang dat ik dementie had, herinner ik me. Ik kon niet eens meer op woorden komen en was mijn pincodes vergeten. Nu weet ik die weer allemaal uit mijn hoofd. Toch blijft het soms lastig, vooral als ik moe ben, dan vergeet ik nog wel eens dingen. Maar het gevoel van vergeetachtig zijn en niet op woorden kunnen komen, dat vond ik echt het ergst.

Wat me ook enorm heeft geholpen is de sfeer in de kliniek. Cas is zo betrokken. Hij belde me elke week in het begin. Welke dokter doet dat nou? Hij is niet alleen een pionier in wat hij doet, maar ook zo lief en oprecht. Het is niet iemand die dit doet om er veel geld mee te verdienen. Hij doorbreekt iets in Nederland dat gewoon niet bestond, en hij doet dat met zoveel passie.

In mijn omgeving waren mensen aanvankelijk sceptisch. “Dat ga je toch niet doen?” zeiden ze, “Op je hoofd, dat is toch eng?” Maar nu, nu iedereen het resultaat ziet, zeggen ze allemaal: “Wauw, wauw, wauw.” Ze kunnen er niet meer omheen. Ik was echt een schim van mezelf, maar nu ben ik gewoon weer blij. Dat ben ik niet meer zo geweest in jaren.

Nu ben ik langzaam aan het nadenken over de toekomst.

Volgend jaar willen we trouwen. Dat wilden we al lang, maar ik was gewoon te moe om het door te zetten. Maar volgend jaar is het zo ver. We zijn aan het plannen, en ik hoop dat ik tegen die tijd nog fitter ben, zodat ik in topvorm kan genieten van die dag.

Het allermooiste vind ik dat ik weer een leuke moeder ben voor mijn dochter. We zijn afgelopen zomer op vakantie geweest, en ik heb gewoon negen kilometer gewandeld in de bergen. Ik stond te janken van geluk. Dat ik dit weer kan, dat ik weer mee kan doen. En niet alleen met mijn gezin, maar ook met mijn vriendinnen.

Waar ik vroeger alleen ’s ochtends een theetje kon drinken, kan ik nu weer zeggen: “Zullen we uit eten gaan?”

Ik weet dat ik voorzichtig moet blijven, ik luister goed naar mijn lichaam en naar wat Cas zegt. Hij heeft me geleerd om mezelf die rust te gunnen. Dus als ik vroeg naar bed moet, doe ik dat gewoon. Want ik weet, de volgende dag zal dan alleen maar beter zijn.

Ik ben zo dankbaar voor alles wat ik nu weer kan. Cas gaf me mijn leven terug. Wat mij betreft moet dit verhaal de wereld in. Ik gun iedereen dit.